Monday, July 21, 2025

Ang Alamat ng Lawa ng Bulusan

  


Maraming ibat ibang kwento ang Lawa ng Bulusan, gaya ng Si Bulusan nan Si Aguingay ang magkasintahan.  Mayroon din naman ay tungkol kay Datu Bulan isa pang kwento ukol sa lawa. May mga nagsasabing ang Bulusan Lake ay dugo ng ibong Dambuhalang Mampak, at ang San Bernardino Island ay kung saan ito inilibing.

Maganda at kahanga-hanga ang Lawa ng Bulusan. Ito ay nasa tuktok ng bundok at napaliligiran ng malalagong punung-kahoy. Malinaw at malalim ang Lawa ng Bulusan. Isa ito sa mga magaganda at kilalang pook sa Kabikulan kaya ito ay ipinagdarayo ng mga turista taon-taon. Saan nagmula ang Lawa ng Bulusan? Ganito ang kuwento ng matatanda sa nagpapaliwanag ng pinagmulan ng maganda at kahanga-hangang lawa sa tuktok ng bundok. Noong unang panahon, si Datu Bulan ay kilalang kilala sa buong Kabikulan dahil sa kaayusan niyang gumamit ng busog at pana. Nakilala rin siya bilang mabuting puno ng kanyang nasasakupan. Matagal ding panahong naging masagana, mapayapa at maligaya ang mga katutubong nasasakupan ng datu hanggang sa dumating isang araw ang isang malaki at maitim na ibon sa kanilang pamayanan. Mula na noon nangamba ang mga tao sapagkat tuwinang umaga ay nakikita nila ang kakaibang ibon na umaaligid sa kanilang pamayanan. Nagkaroon ng takot ang mga katutubo nang mapansin nilang nagiging mababa ang lipad ng maitim at malaking ibon. Inisip nilang baka na lamang dagitin ng malaking ibon ang maliliit na mga bata na di mapigil sa paglalaro sa kani-kanilang mga bakuran. Dahil sa ganitong pangyayari, tinawag ni Datu Bulan ang kanyang matatandang tagapayo at sila ay nagpulong. Napagkaisahan nila sa kanilang kapulungan na patayin ang ibon. Noon din ay tinawag ni Datu Bulan ang lima sa pinakamahusay niyang kawal sa paggamit ng busog. Sila ay pinapaghanda ng datu. Kinabukasan, maagang lumakad ang pangkat patungo sa gubat upang hanapin ang malaki at maitim na ibon. Kaagad nilang nakita ang ibon nakadapo sa sanga ng malaking punungkahoy. Nang makita sila ng ibon ay lumipad ito patungo sa kanila at nagpaikot-ikot sa kanilang ulunan. Sabay-sabay na tinudla ng pana ng mga kasamang kawal ng datu ang ibon. Si Datu Bulan naman ang naghanda ng kanyang busog at pana. Kanya itong pinakawalan at Tsok! Tamang-tama sa dibdib ang malaki at maitim na ibon. Ngunit nagpatuloy nang paglipad ang sugatang ibon hanggang sa makarating ito sa maliit na lawa. Naging kulay pula ang tubig ng lawa. Nang di na makatagal ang ibon, ito ay bumagsak sa lawa at kitang-kita ng datu at ng kanyang mga kasamang kawal na nawala at sukat ang malaki at maitim na ibon na waring hinigop ng tubis sa lawa. Unti-unting lumaki ang tubig hanggang sa kasalukuyang laki nito ngayon. Nalaman ng mga katutubo ang kinasapitan ng malaki at maitim na ibon at ang paglaki ng dating maliit na lawa. Mula noon, tinawag ng mga tao ang katawan ng tubig sa tuktok ng bundok na Lawa ng Bulusan. Ang ibig sabihin nito ay tubig na inagusan ng dugo.


Sa tuktok nin bukid, tahimik na naglalayag,

An Lawa nin Bulusan, malinaw asin marhay.
Palibot kagsa-kagsa, punong kahoy naglililim,
Lahi nin paraisong sa Kabikolan yaon an giting.

Mayo pang magtatao sa gandang pinapagalang,
Kaya mga bisita, taon-taon nagdadagsa man.
Pero may istoryang sa laog may tinatago,
Pag-orog sa siring nin sining kaanyag na lugar ko.

Kuwento nin gurang, istorya nin kaaraman,
An pinagbuhatan kan lawa, pakinggan ta siring maray.

Si Datu Bulan, datung mapanahon,
Busog asin pana, sa kamot an taramon.
Maginabangon, igwang pagkamuot sa sakop,
Pinagpapahingalo an kabukidan, laog nin pag-idop.

Dagos an katahunan, uran asin araw,
Muntilog an mga tawo, nagpapahingalo, payapa an law.
Pero minabot an ibon  dakula, itom, mapang-imbabaw,
Naglipad sa langit, an mga aki nagtagò, nagininalang.

"Ay, bako ini basta lang hayop," sabi nin gurang,
"Baka kinukuha an aki, sa langit idadarang!"

Dagos nagpulong si Datu, mga pinagtutubò tinawag,
Kinakaipuhan an sala, si ibon dapat madakop,
Nagdara nin busog, lima an pinili mga kawal na halang ang bituka,
Pagkaaga pa, sa kakahoyan, sa laban nagsadulok.

Sa sanga nin kahoy, si ibon nagpapahingalo,
Pero sa pag-abot kan mga kawal, nilipad ini paibaba,
Nagpaikot sa saindang ulo, may gahum, may lakas,
Kaya sabay-sabay tinudla! Pana nagpadaog sa hangin nin bukas.

Si Datu Bulan, nag-abang nin tsansa,
Pinakawalan an pana, sa dibdib igwa nin tama!
Nagkurog si ibon, pero naglipad padagos,
Hanggang sa dakulang huring lugar  sa may lawa, an pagtugos.

An tubig, dating malinaw, nagkulay pula,
Para bang dugo an nabubo, siring salang dakula.
Si ibon, nalubog, nawara, waring sinupsop,
An lawa, nagdakul... dakul pa lalo, tubigon nagdarakop.

Kaya ngonian, an mga tawo nagtaram,
“An Lawa nin Bulusan,” iyo an tinawag, an panganiban.
Tubig na pinag-agasan nin dugo, siring hinibi kan kasaysayan,
Na sa puso nin Kabikolan, dae malilingawan.

Bulusan Lake is a beautiful and famous lake on top of a mountain in the Bicol region. This is one of the many legends of the origin of the Lake, Long ago, a powerful datu named Datu Bulan protected his people. One day, a large black bird appeared and scared the villagers.

Afraid the bird would harm the children, Datu Bulan and his best warriors hunted it. Datu Bulan shot the bird with an arrow, and it flew to a small lake. The bird fell into the water, and the lake turned red. Then, the bird disappeared, and the lake grew bigger and bigger.

Since then, people have called it Lake Bulusan, which means “lake where blood flowed.”

Ang Prinsipeng Isinumpa

 

Ang Prinsipeng Isinumpa

Noong unang panahon, sa isang magandang lungsod na malapit sa masukal na gubat, ay may isang makapangyarihang Datu na napakayaman. Ang gubat na ito ay tirahan ng maraming masasamang engkanto at mangkukulam.

May anak ang Datu na nagngangalang Prinsipe Ukay. Siya ay matapang, matalino, at gwapo. Ngunit lihim siyang umiibig sa isang magandang dalagang mangkukulam, anak ng pinakamatinding kaaway ng kanyang ama.

Nang dumating na ang panahon para mag-asawa si Prinsipe Ukay, gusto ng Datu na piliin niya ang pinakamagandang dalaga sa kanilang lungsod. Pero ayaw ni Ukay. Hindi niya kayang sabihin sa kanyang ama ang tungkol sa kanyang pag-ibig sa dalagang mangkukulam.

Dahil dito, pinilit ng Datu ang kanyang anak. Pinapili niya ito ng mapapangasawa, at dahil hindi pumili si Ukay, siya na mismo ang pumili ng isang maganda at maayos na dalaga para ipakasal sa prinsipe. Dahil sa takot at hiya, pumayag si Ukay, kahit hindi ito ang kanyang tunay na mahal.

Galit na galit ang dalagang mangkukulam nang malaman ang kasal. Dahil sa sama ng loob, isinumpa niya ang buong lungsod! Ginawa niya itong isang malawak at magandang gubat.

Ang prinsipe, ginawang isang unggoy, at ipinatira sa pinakamataas na punongkahoy. Sabi ng dalaga,

“Mananatili kang unggoy sa loob ng limang daang taon, maliban na lang kung may isang magandang dalaga na mamahalin ka nang tapat at higit pa sa kahit ano pa man.

Ang mga tao sa lungsod? Ginawa rin niyang iba’t ibang hayop!

Lumipas ang apat na raang taon, at unti-unting nakalimutan ng mga tao ang tungkol sa mahiwagang lungsod. May mga nagsimulang tumira sa lugar, nagtayo ng mga bahay, at maging ng simbahan malapit sa punongkahoy kung saan nakatira ang unggoy na prinsipe.

Dalawang babae na ang nadala ng prinsipe sa itaas ng puno, ngunit namatay sila sa takot. Kaya malungkot pa rin si Prinsipe Ukay, naghihintay ng tamang panahon at ng tamang dalaga.

Isang Linggo ng umaga, habang may misa sa simbahan, isang magandang dalaga ang lumabas. Siya’y anak ng isang mahirap na ama, at kasalukuyang malungkot, dahil iniwan siya ng minamahal niyang lalaki isang anak ng mayaman na piniling pakasalan ang anak ng isa pang mayaman.

Dahil sa matinding lungkot, umupo siya sa paanan ng punongkahoy at nagdasal, halos gustong sumuko.

Tahimik na bumaba ang unggoy at hinawakan ang kamay ng dalaga. Dinala siya sa itaas ng punongkahoy. Akala ng dalaga ay katapusan na niya, pero nang makita niya ang malungkot ngunit marangal na mga mata ng unggoy, hindi siya natakot. Sa halip, naawa siya, at unti-unting minahal ito.

Araw-araw, pinakain siya ng masasarap at mahiwagang prutas, at habang lumilipas ang mga araw, mas minahal pa niya ang kakaibang nilalang.

Sa ikasampung gabi ng kanilang pagsasama, nagising ang dalaga sa loob ng isang palasyong maganda at makinang. Sa tabi niya ay isang guwapong prinsipe si Prinsipe Ukay!

Sabi ng prinsipe,

“Salamat sa iyong tunay na pag-ibig. Ikaw ang tumapos sa aking sumpa.”


Kinabukasan, ginawa siyang Reyna ng kaharian. Ang mga dating hayop ay naging tao muli, at nagdiwang ang buong bayan!

At mula noon, si Prinsipe Ukay at ang kanyang mapagmahal na reyna ay namuhay nang masaya at mapayapa, minamahal ng lahat, habang-buhay.


Friday, July 18, 2025

Si Teofilo na Kuba at ang Higante

 

Si Teofilo na Kuba at ang Higante 


Noong unang panahon, may isang lalaking kuba na ang pangalan ay Teofilo. Ulila na siya at walang tirahan. Araw-araw ay naglalakad siya sa gubat para maghanap ng pagkain. Minsan, natutulog siya sa ilalim ng malalaking puno. Isa pa, siya'y bulag sa isang mata at may katawan na baluktot. Marami ang naaawa sa kanyang kalagayan.

Isang araw, habang siya’y naglalakad sa gubat, may nakita siyang mahabang pisi. Tuwang-tuwa siya dahil maaari niya itong ibenta para makabili ng pagkain.

Paglakad niya ng kaunti pa, may nakita naman siyang baril na nakasandal sa isang bakod. Inisip niya na baka naiwan ito ng isang mangangaso. Kinuha niya ito para may panlaban kung sakaling may masamang hayop.

Habang tinatawid niya ang isang mabasang bahagi ng gubat, may nakita siyang itik na umiinom sa sapa. Hinabol niya ito, at pagkatapos ng matagal na habulan, nahuli rin niya. Sa wakas, sigurado na siyang may hapunan siya.

Dahil natagalan siya sa paghabol sa itik, abot-gabi na. Kailangan na niyang maghanap ng matutulugan. Sa kabutihang-palad, may nakita siyang liwanag sa malayo. Nilapitan niya ito at nakita niyang ito ay mula sa isang bahay. Bukas ang mga bintana, at tila walang tao.

Kumatok siya sa pinto, pero walang sumagot. Kaya't dahan-dahan niyang binuksan ito at pumasok. Inayos niya ang kanyang hihigan at natulog nang mahimbing. Hindi niya alam, ang bahay palang iyon ay pagmamay-ari ng isang higante.


Hatinggabi na nang may narinig siyang malakas na tinig. Nagising si Teofilo. Gumawa siya ng maliit na butas sa dingding at sumilip. Sa dilim, nakita niya ang isang dambuhalang tao mas matangkad pa sa bahay!

“Aba, parang may naaamoy akong tao rito!” sabi ng higante.

Sinubukang buksan ng higante ang pinto, pero nakakandado ito.

Sumigaw ang higante, “Kung ikaw ay mas malakas pa sa akin, ipakita mo ang iyong buhok!”

Agad namang inihagis ni Teofilo ang lubid. Napanganga ang higante. "Napakahaba ng buhok niya!" bulong nito sa sarili.

“Ngayon naman, ipakita mo ang iyong kuto!” utos ng higante.

Inihagis ni Teofilo ang itik. Nang makita ito ng higante, nanlaki ang kanyang mata. “Ano’ng klaseng kuto ‘yan? Ang laki-laki!” Natakot na siya.

“Huling hiling pakinggan ko ang iyong boses!” sigaw ng higante.

Pinaputok ni Teofilo ang baril! Nang marinig ito ng higante at makitang lumalabas ang apoy mula sa bibig ng kanyang bisita (akala niya’y bibig iyon!), nagsimulang manginig ang buong katawan ng halimaw. Inisip niya, “Ang laway ng taong ito ay apoy! Delikado!”

Hindi na siya nagtanong pa. Tumakbo ang higante nang mabilis at hindi na muling nagpakita!

Mula noon, si Teofilo na kuba ay namuhay nang tahimik at masaya sa bahay ng higante. Wala nang gumambala sa kanya. May matutulugan na siya, may pagkain pa, at sa wakas, hindi na siya nag-iisa.


Aral ng Kuwento:

Ang talino at tapang, kahit sa simpleng paraan, ay maaaring manaig laban sa lakas at takot. Maging matalino at huwag mawalan ng pag-asa sa harap ng hirap.