the fairy maiden

 

Si Alberto at ang Diwata

Noong unang panahon, may isang payapang baryo na naghahanda para sa kanilang malaking pista. Isang binata, si Alberto, ang naglakbay patungo sa pagdiriwang. Dahil malayo ang kanyang tahanan, siya’y nagsimulang maglakad isang araw bago ang pista. Habang siya’y naglalakbay, nakita niya ang isang magandang dalaga sa unahan niya. Mahaba ang buhok ng dalaga at may hawak siyang payong na tila nagpoprotekta sa kanya mula sa araw. Akala ni Alberto, pupunta rin ang dalaga sa pista kaya’t binilisan niya ang kanyang mga hakbang upang abutan ito.

Ngunit sa kabila ng kanyang bilis, hindi siya makalapit sa dalaga. Tila palaging nasa malayo ang dalaga, kahit na halos tumakbo na si Alberto. Nang makarating sila sa baryo, nakita niyang umakyat ang dalaga sa isang maliit na bahay. Napagpasyahan ni Alberto na doon din magpahinga, at sa bahay na iyon, nakilala niya ang dalaga na ang pangalan ay Aura.

Pagkatapos ng pista, nagpaalam si Aura at nagsimulang maglakad pauwi. Nag-alok si Alberto na samahan siya, at pumayag ang dalaga. Naglakad sila hanggang makarating sa pampang ng isang ilog, na sa kabilang dako ay naroon ang bahay ni Aura. Nang makita ni Alberto na walang bangka o tulay, nagtanong siya kung paano sila makakatawid.

“Sumunod ka lang sa akin,” sabi ni Aura. Binuksan niya ang kanyang mahiwagang payong at iniabot ito kay Alberto. Nang hawakan niya ito, nakaramdam siya ng kakaibang gaan, para bang siya’y hinihipan ng hangin. Lumutang sila sa ibabaw ng ilog, na parang mga alon lamang ang kanilang nilalakaran. Laking gulat ni Alberto nang makita niya ang isang palasyo na, mula sa malayo, ay parang isang malaking bato lamang.

Doon napagtanto ni Alberto na si Aura ay isang diwata. Kinaumagahan, nang magpaalam na si Alberto, binigyan siya ng diwata ng isang supot ng pilak na mga barya bilang pamamaalam. Subalit may isang kondisyon: huwag niyang sasabihin kahit kanino kung saan nanggaling ang kayamanan. Pumayag si Alberto at muling tinulungan siya ng diwata na makatawid sa ilog bago ito tuluyang naglaho.

Lumipas ang mga araw, at nagsimulang mag-alala ang pamilya ni Alberto. Hindi nila maunawaan kung saan nanggaling ang kayamanan ng binata. Dahil sa labis na pag-aalala, nagkasakit ang kanyang mga magulang at mga kapatid, at isa-isa silang pumanaw hanggang ang kanyang ama na lang ang natira. Takot na takot si Alberto na pati ang kanyang ama ay mawala, kaya’t sa wakas, inamin niya ang kanyang lihim.

Ngunit sa sandaling sinabi niya ang katotohanan, ang mga barya ay biglang naging mga bato. At mula sa hangin, narinig ni Alberto ang boses ni Aura: "Hindi mo sinunod ang aking bilin, kaya’t babawiin ko na ang kayamanang ibinigay ko sa iyo."

At sa isang iglap, nawala ang lahat ng kayamanan, at naiwan si Alberto na nagsisi, alam na ang hiwaga ng diwata ay kasing delikado ng mga pangakong binitiwan.